ХҮНИЙ АМЬДРАЛ ДАХЬ ХАМГИЙН ЧУХАЛ ГУРВАН ЗҮЙЛ

Тэрээр хойд нутгийн жижиг тосгонд төрсөн, эцэг эх нь бүгд энгийн нэгэн ажилчид. Өдөр хоногууд маш хэцүү өнгөрч, сар бүрийн эцэст, ээж нь хөршөөсөө мөнгө зээлэхгүй байхын аргагүйд хүрнэ. Тэрээр нэг насаараа эцэг эх шигээ амьдрахгүйн тулд, ном их уншиж, эцэст нь алдартай Их Сургуульд шалгалт өгөн, тэнцлээ.

Ахлах сургууль төгсөхийн өмнө, багш хүн бүрт цаас тарааж ирээдүйн амьдралдаа хамгийн чухал гурван зүйлээ бичихийг хүслээ, энэ бол ахлах сургуулийн хамгийн сүүлийн бичгийн ажил. Энэ удаад багш дүн тавьсангүй, яагаад гэвэл амьдрал тэдэнд жинхэнэ зөв дүн тавина.
Тэрээр багшийн тараасан цаасан дээр ийнхүү хариулан бичлээ: Би эрт орой аль нэг цагт 10мянган юаньтай болно, тагттай өндөр байшинд амьдарч, оддын тоглолтыг үзнэ.

Тэр жил 1985 он, тэрээр 18 настай байв.

Одоо, 20 гаруй жил өнгөрч тэрээр аль хэдийн баян болсон. Төрсөн нутаг луугаа буцаж, сургуулийнхаа 50 жилийн ойд оролцлоо. Тэрээр олон жил уулзаагүй ангийнхан болон хэдийнь тэтгэвэрт гарсан багштайгаа очиж уулзлаа. Багш түүнд нэг бэлэг өгөв. Энэ бэлэг түүний сэтгэлийг үнэхээр их хөдөлгөв, энэ бол 20 жилийн өмнө сургуулиа төгсөж байхдаа бичиж байсан хамгийн сүүлийн даалгавар байв.

“10 мянган юаньтай болно, тагттай өндөр байшинд амьдарч, оддын тоглолт үзнэ.”  Тэрээр хуучирсан шаргал цааснаас өөрийн залуугийн гар бичмэлээ харж, нулимс нь урслаа.

Эдгээр бол залуу байх үеийнх нь мөрөөдөл, эдгээр амьдралд хэрэгтэй байсан зүйлс нь одоо түүнд хэрэггүй болжээ.

“Хэрвээ одоо, өнгөрсөн хорин жилийн хугацаанд хамгийн чухал гурван зүйлийг бич гэвэл чи юуг бичих вэ?” гэж багш асуулаа.

Тэр хэсэг бодсноо, үзгээ авч, нөгөө цаасны хойно нь: ээжийн банш, найзын хадгаламж, эхнэрийн зурвас.

Багш инээмсэглэн харж “тэдгээрийн түүхийг надад ярьж өгөөч” гэж хэлэв.

Тэр жил тэр 29 настай, ажлаасаа өөрийн хүсэлтээр гарч хувийн компаниа байгуулж, бүхэл өдөржин маш их завгүй байдаг байв. Хаврын баяраар ч гэртээ харьсангүй. Баярын урд өдрийн үдэш, ээж утсаар: “банш идсэн үү?, үгүй юу?” гэж асуув. Тэрээр: “идсээн, дэлгүүрээс банш авч идсэн, ямар ч амтгүй, таны хийсэн баншийг хэзээ ч гүйцэхгүй! Таны хийсэн баншийг идэхийг маш их хүсч байна.” Баярын эхний өдөр, би дөнгөж унтахаар хэвтэж байтал, хаалганы хонх дуугарлаа. Хаалгаа нээгээд хартал: ээж! Тэрээр надад банш хүргэж өгөхөөр 12 цаг галт тэргээр явж иржээ. “Энэ бол миний амьдралдаа идсэн хамгийн амттай банш байлаа. Одоо санахад ч, би тэр онцгой амтыг мэдэрч байна.”

“Нэг жилийн дараа, мөнгөний шалтгаанаас болоод компани цаашид ажиллахааргүй болж ирлээ. Компаний ажлыг эхлүүлснээр, хадгаламжийнхаа бүх мөнгийг авч, эцэст нь мөнгө олох биш хэдэн 10мянган юаны өрөнд оров. Итгэл алдарч эцэстээ сэтгэл санааны хямралд оров. Энэ үед маш дотны биш энгийн найз минь над дээр ирж, хадгаламжийн дэвтрээ өгч, нууц үгийг нь хэлж өгөв. “хадгаламжинд 6500 юань байв, энэ нь түүний сар бүр авдаг 1000хүрэхгүй юаниас бага багаар хадгалуулсан мөнгө юм. Энэ багахан мөнгө манай компанид их зүйлд хэрэг болж чадаагүй ч найзын чин сэтгэл болон итгэл намайг урамшууллаа. Түүний энэ их ачийг хариулахын тулд би лавтай амжилтанд хүрэх хэрэгтэй байлаа.”

“Эхнэрийн зурвас нь лавтай романтик түүх байхдаа” гэж багш энхрий харцаар харан асуулаа.

“Үгүй, багахан ч романтик биш. Тэр зурвас дээр ‘Би чамд хайртай’‘Би чамайг санаж байна’гэх мэт халуун үг байгаагүй. Хоёр жилийн өмнө, би удаан хугацаанд амралтгүй ажиллаж, ажлын ачааллаас болж нэг төрлийн чихний өвчин туслаа. Эхлээд зүүн чих, сүүлд баруун чих мөн өвдөж эхлэв. Энэ хугацаанд эхнэр надтай хамт байж, өдөр бүр асарна. Гэвч миний өвчин өдрөөс өдөрт хүндэрч, эцэст нь зайлшгүй хагалгаанд орох болов. Хагалгааны өмнөх орой, би хагалгаа амжилттай болохгүй, цаашлаад дүлий болох вий гэдгээс санаа зовж байлаа. Эхнэр маань надад хандан бичихдээ: ‘Хонгор минь, битгий санаа зов, би хэзээд чиний чих байх болно’!”

Багш түүний түүхэнд сэтгэл хөдөлж, яг ээж шиг энхрий зөөлнөөр: “Мэдэж байна уу? 20 жилийн өмнө, та нарын хариулт маш өөр байсан. 20 жилийн дараа, та нар амьдрал дундаас өөрсдийн хариултыг олж авсан: ХҮНИЙ АМЬДРАЛЫН ХАМГИЙН ЧУХАЛ ЗҮЙЛ БОЛ ЗӨВ СЭТГЭЛ ЮМ” хэмээн хэллээ.

                                                 Хятад хэлнээс орчуулсан Ч.Нямсүрэн